تأثیر شش هفته تمرین پلایومتریک با زمانبندی غیرخطی بر تغییرات هورمونی، هایپرتروفی عضلانی و خاصیت ارتجاعی عضلات پای مردان ورزشکار (زمانبندی غیرخطی تمرین پلایومتریک و تغییرات هورمونی)

هدف از پژوهش حاضر، بررسی تاًثیر زمانبندی‌های مختلف تمرین پلایومتریک بر تغییرات هورمونی، هایپرتروفی عضلانی و خاصیت ارتجاعی عضلات پا می‌باشد. بدین‌منظور،36 ورزشکار مرد (با میانگین سنی 64/2±58/21 سال، قد 01/6±42/174 سانتی‌متر و وزن 68/05±9/69 کیلوگرم) به‌صورت داوطلبانه در این مطالعه شرکت نمودند. پیش‌آزمون شامل: اندازه‌گیری متغیر­های آنتروپومتریکی، سطح مقطع عضلات ران، شاخص ارتجاعی عضلات پا و خون‌گیری ناشتا بود. درادامه، آزمودنی‌ها به سه گروه تمرینی موجی روزانه، موجی هفتگی و سنتی و نیز یک گروه کنترل تقسیم شدند و برنامۀ تمرینی به‌مدت شش هفته و هر هفته سه جلسه انجام گرفت. شایان‌ذکر است که پس از 48 ساعت از آخرین جلسۀ تمرین، پس‌آزمون به‌عمل آمد. همچنین، تغییرات بین‌گروهی با روش آماری آنکوا و آزمون تعقیبی ال اس دی بررسی گردید و تغییرات درون‌گروهی نیز با استفاده از آزمون تی زوجی آنالیز گشت.­ سطح معنا­داری نیز معادل (P˂0.05)­­در نظر گرفته‌شد. یافته‌ها نشان می‌دهد که زمانبندی موجی روزانه و موجی هفتگی تمرین پلایومتریک باعث افزایش معنا­دار غلظت استراحتی هورمون تستوسترون، نسبت تستوسترون به کورتیزول و سطح مقطع عضلات ران نسبت به پیش‌آزمون و گروه کنترل شده است.­ زمانبندی سنتی تمرین پلایومتریک نیز تنها منجر به بهبود معنا­داری نسبت به پیش‌آزمون شده است. علاوه‌براین، براساس نتایج مشخص می‌شود که هر سه نوع زمانبندی تمرین پلایومتریک، تاًثیر معناداری بر شاخص ارتجاعی عضلات پا نداشته­اند. با توجه به نتایج و درصد تغییرات به‌نظر می‌رسد که زمانبندی‌های غیر­خطی تمرین پلایومتریک­ در بهبود تغییرات هورمونی، وضعیت آنابولیسم، هایپرتروفی عضلانی و خاصیت ارتجاعی عضلات پا، دارای کارایی بیشتری نسبت به زمانبندی سنتی می‌باشند.